Cuentan nuestros antepasados, que cuando eran pequeños y no se portaban bien
o se alejaban mucho de casa, sus padres les decían que vendría “el Hombre del
Saco” o "el sacamantecas" y los llevaría con él y aunque nadie conocía a ese
hombre, solo con mencionarlo los niños se sentían completamente aterrorizados,
obedeciendo a los mayores, por el temor a que un hombre monstruoso con un saco
enorme a sus espaldas los llevase para siempre y los hiciera desaparecer, para
sacarles las tripas.Hoy, sabemos que esos temores infantiles realmente tenían su
razón de ser, porque ese cuento tiene una parte de leyenda y otra parte real y
auténtica, ya que en Galicia y muy cerquita de Xares, hubo un sacamantecas que
asesinó a niños para extraer de los cadáveres parte de la grasa, porque existía
una creencia que decía que podía curar alguna enfermedad grave si se utilizaba
como cataplasma sobre la herida.La leyenda del sacamantecas se popularizó a
finales del siglo XIX y principios del XX, por la creencia popular de que, tanto
las ruedas de los carros como las de los molinos y las máquinas a vapor debían
engrasarse muy a menudo para que funcionasen perfectamente, creándose el rumor
de que el mejor lubricante era la grasa humana tierna, porque la animal no era
tan densa y no causaría el mismo rendimiento, por lo que para satisfacer esta
demanda de grasa humana se creía que merodeaban por la calle unos hombres
siniestros, con sacos en el hombro, que secuestraban a los niños y los
asesinaban para venderlos luego a un desollador, que se encargaba de extraer las
mantecas, pagando a los secuestradores una gran cantidad de dinero por cada niño
que les traían, extendiéndose este mito en España cuando se pusieron en marcha
los nuevos ferrocarriles y comenzaron a contabilizarse algunas desapariciones de
niños en Barcelona. Pronto corrió el rumor de que no era una casualidad y que
había algunos sacamantecas por los alrededores que habían raptado a los niños,
de ahí viene la fama del sacamantecas para asustar a lo niños. Uno de los
personajes que han sido denominados como verdaderos Sacamantecas, se llamaba
Juan Diaz de Garayo, y cometió sus crímenes en Álava durante nueve largos años a
finales del siglo XIX antes de ser capturado y condenado a muerte y su apodo le
fue dado por asesinar a seis mujeres (que son las muertes que se pudieron
probar), aunque se cree que hubo muchas más víctimas, a las que extrangulaba con
sus propias manos y desagarraba el vientre con un cuchilo de monte, lo que le
convierte en el segundo asesino en serie español, después de su predecesor
Manuel Blanco Romasanta, "El hombre lobo de Allaríz". Manuel Blanco Romasanta,
nació en Regueiro, en la provincia de Ourense, el 18 de noviembre de 1809 y
murió en 1854. En un principio la partida de nacimiento ponía Manuela, ya que se
pensó que era una niña, hasta que a los 6 años el médico del pueblo, les saco de
dudas y les aconsejo que le pusieran Manuel, confusión que arrastró durante toda
su infancia, debido a que en la escuela se burlaban de él, ya que un año
representaba el papel de María en el Belén escolar y al año siguiente el de San
José. Tras dejar la escuela se pone al servicio de su tío Ramón Romasanta López,
que le enseña la profesión de sastre tratándolo con amabilidad, educándole y
enseñándole la fabricación de jabones y perfumes. Sin embargo, algo llamaba la
atención de Manuel y era el hecho de que los días de luna llena su tío
desaparecía y volvía con el cuerpo lleno de rasguños y mordiscos, por lo que
cada vez que su sobrino le preguntaba el porqué de esas heridas, se limitaba a
contestarle "Es cosa de brujas", pero la curiosidad de Manuel, decidió descubrir
cual era el secreto que tanto atenazaba a su tío, por lo que esperó el siguiente
plenilunio y salió tras él. Al cabo de un rato de internarse en el monte observó
como entraba en una cueva natural, esperó unos minutos fuera y al ver que no
ocurría nada, entró sigilosamente sin hacer ruido, sintiendo horrorizado la
presencia de un ser viscoso y frío que desafiaba las leyes de la
naturaleza.Después de abandonar a su tío Ramón, Manuel se ofrece como guía de
caminos, dado que su conocimiento de los montes era prodigioso, hasta que una
noche de luna llena, acompañaba a una mujer y a su hijo de diecisiete años,
habían hecho un descanso para dormir y él se encontraba haciendo guardia
nocturna, cuando multiples pelos brotaron de su cuerpo y era capaz de lamerse en
sitios donde un ser humano no podría y para tumbarse a dormir tenía que dar tres
vueltas sobre si mismo. Ese mismo día acechó a sus victimas cuando estaban
dormidas y las despedazó.Era un hombre físicamente normal, de unos 43 años, muy
bajo puesto que medía 5 pies menos de una pulgada (lo que traducido a metros
sería 1´37), de tez morena, ojos castaños claros, pelo y barba negra y abundante
y calvo.Su fisonomía no resultaba violenta ni repugnante, al no poseer rasgos
característicos, su mirada era dulce y tímida, pudiendo volverse feroz y altiva
o forzadamente serena, su temperamento era bilioso y su desarrollo corporal se
manifestaba de forma regular dentro de su limitada estatura. Al parecer
disfrutaba de buena salud. Entre los caracteres más destacables, destacan un
resalto no muy considerable de la porción escamosa del temporal, así como un
ángulo facial de 82 grados de apertura por efecto del abultamiento de los senos
frontales bastantes pronunciados. Su óvalo craneal medía 22 pulgadas (50,6 cm.),
el óvalo de la cara es de 23, 9 pulgadas (54,9 cm.), la apófisis mastoides
presentaba un arco de 9 pulgadas (20,7 cm.) y del arco dentario de la frente
iban 6 pulgadas (13,8 cm.).De este estudio se pudo realizar un retrato robot del
"Hombre Lobo de Allariz". Un rostro, realizado al carboncillo que muestra la
mirada apacible pero sobrecogedora de quién podría haber sido Manuel Blanco
Romasanta.Era una persona sagaz y muy preparada para aquella época, sabia leer y
escribir, conocía mundo, había recorrido muchas tierras y era un hombre en
cierta manera de buena posición. Disponía de algo que hoy para nosotros es
normal y entonces era difícil de tener, una mulilla, y en sus buenos tiempos un
caballo con los que recorría los caminos, con una aparentemente vida normal,
llegando a casarse y a establecer un hogar.Es un hombre que asume un papel
mítico propio de la cultura tradicional gallega, el del hombre lobo. Existe el
mito del hombre lobo y él lo asume y se cree hombre lobo. Pero algo cambio tras
quedar viudo de su primera esposa. Desde 1843 la fama de Manuel Blanco Romasanta
se extendió rápidamente por las tierras gallegas. Todos los lugareños le
señalaban como vendedor de unto o grasa humana. Así comenzó la búsqueda por
parte de las autoridades que finalizó con su detención en tierras toledanas. Su
fama asesina llegó cuando fué acusado por el asesinato el 25 de Agosto de 1843
del alguacil Vicente Fernández, en las cercanías de Ponferrada, cuando éste se
dirigió a embargarle su tienda por una deuda de 600 reales. Juzgado y condenado
en rebeldía el 10 de Octubre de 1844, escapó de la ley y se refugió en un
pequeño pueblo abandonado llamado Ermida. Allí vivió sólo junto al ganado
durante meses, quizás un año, gestándose su leyenda y misterio entre las viejas
casuchas de pizarra y piedra, de esta localidad, de la que dicen que jamás tuvo
habitantes, que sus únicos moradores fueron las vacas, con las que convivió
Manuel Blanco Romasanta, el tiempo suficiente y necesario para volver a
integrarse y a aparecer en público y fué en Rebordechao donde volvió a contactar
con los vecinos, entrando precisamente por las cocinas, haciéndose amigo de las
mujeres, aunque por ello los hombres le dijeran que eran un afeminado. Poco a
poco fue mezclándose con la población de Rebordechao, desempeñando oficios como
cordelero, cedacero, segador y otros oficios, pero lo que más llama la atención
es que también hace oficios propios únicamente de las mujeres, como es el de
hiladora o tejedora.Asentado en este pueblo comenzó un rosario de brutales
asesinatos en los bosques de Redondela y Argostios, sumando en total nueve
víctimas, mujeres y niños, a los que quitó la vida sin piedad, alargando su
perverso juego mortal durante años y escapando de la justicia una y otra vez,
utilizando todo tipo de estrategias, hasta que el 2 de junio de 1852 fue
capturado en la pedanía de Nombela, partido judicial de Escalona, en la
provincia de Toledo.A finales de 1851 remata esos trágicos cinco años, haciendo
desaparecer a sus nueve víctimas. Inmediatamente después, a los pocos meses,
empieza ha urdir su huída, pero no lo consigue hasta febrero de 1852, a través
de un pasaporte falso a nombre de Antonio Gómez, natural de Nogueira, pero unos
meses después, de marzo a junio, unos segadores reconocen al que dice ser de
profesión cedacero y de identidad Antonio Gómez, vecino de Monte de Ramos,
comparecen ante el alcalde y le dicen que ese hombre es Manuel Blanco Romasanta.
El alcalde al principio lo duda, pero al final se produce la detención y es
llevado a Verin donde confiesa que producto de un maleficio que le hace volverse
lobo, declara que es un lobo y ha asesinado a esas nueve personas” Encarcelado
en la localidad de Allariz, Manuel Blanco Romasanta acabó convirtiéndose en el
protagonista de un juicio histórico. La causa Nº 1778, tomo 36 de los juzgados
de Allariz bajo el encabezado "Causa contra el Hombre Lobo".Un litigio y una
sentencia que jamás se ha vuelto a repetir en la historia de las leyes
españolas. Cinco tomos, con más de 2000 páginas, que se encuentran custodiados
en el Archivo del Reino de Galicia en La Coruña y en cuyas portadas aparece el
epígrafe "Licantropía".Es un proceso que se tramitó ante la Audiencia
Territorial de la Coruña en el año 1852. La causa fué iniciada a consecuencia de
una denuncia que se presentó curiosamente, en la ciudad toledana de Escalona.
Decían que esta persona llevaba con mentiras y engaños a mujeres y niños con él,
después los mataba, les sacaba el sebo o el unto y lo vendía, con excesivo
lucro.Son manuscritos que aún estremecen a quien los consulta y en ellos
encontramos las declaraciones de testigos y médicos, además de la horrible
maldición de la que Romasanta confesó ser víctima. Un sortilegio de una bruja
que le hacia transformase en lobo durante las noches de luna llena, asesinar y
desgarrar cuerpos humanos en los oscuros bosques ante la ancestral llamada de la
sangre.“La primera vez que me transforme –afirmó Romasanta como se puede leer en
legajo del sumario donde quedó escrita de la declaración del gallego– fue en la
montaña de Couso. Me encontré con dos lobos grandes con aspecto feroz. De
pronto, me caí al suelo, comencé a sentir convulsiones, me revolqué tres veces
sin control y a los pocos segundos yo mismo era un lobo. Estuve cinco días
merodeando con los otros dos, hasta que volví a recuperar mi cuerpo. El que
usted ve ahora, señor juez. Los otros dos lobos que venían conmigo y que yo
creía que también eran lobos, se cambiaron a forma humana. Eran dos valencianos,
Antonio y Genaro y también sufrían una maldición como la mía. Durante mucho
tiempo salí como lobo con Antonio y con Genaro, atacamos y nos comimos a varias
personas porque teníamos hambre”.Durante el largo litigio, Romasanta confesó
trece crímenes cometidos bajo el influjo de una maldición. Sus víctimas
fueron:Manuela García, de 47 años de edad, y su hija Petra, de 15 años, que
fueron asesinadas en la Sierra de Mamede mientras viajaban a Santander con
Romasanta.Benita García Blanco, de 34 años de edad, y su hijo Francisco, de 10
años, que fueron asesinados en Corgo de Boi, durante otro viaje a tierras
cantabras.Antonia Rua, de 37 años de edad, y su hija Peregrina, que perdieron la
vida mientras se trasladaban a Orense en el bosque de As Gorvias.José Pazos, de
21 años de edad, que corrió la misma suerte que los anteriores al desplazarse a
casa de unos familiares en As Gorvias.Josefa García, madre de José Pazos, que
también fue asesinada en el mismo lugar que su primogénito.María Dolores, de 12
años de edad, que fue asesinada y despedazada en los bosques de A
Redondela.Aunque hoy, aun se encuentran lagunas sobre la realidad del
embrujamiento e incluso de que él fuera el autor de todas las muertes, por que
solamente se han encontrado los huesos de una de sus víctimas.Al principio dice
que fué una maldición pero no deja de ser curioso que una vez trasladado cambia
su declaración y afirma que lo que sufre no es una maldición sino una
enfermedad.Visitó junto a los fiscales los lugares donde se habían producido los
asesinatos, narró con todo tipo de detalles como desgarraba la carne de sus
víctimas, como vagabundeaba por la Sierra de Mamede hasta que transcurridos ocho
días, el maleficio remitía y se transformaba nuevamente en humano. Yo llegué
(manifestó Romasanta) a mantener la forma de lobo hasta ocho días seguidos,
aunque normalmente no pasaba de dos o cuatro. Antonio, sin embargo, llegó a
mantenerla diez días y Genaro hasta quince, aunque lo normal eran cuatro o cinco
días. Con ellos maté y comí varias personas, aunque algunas como Josefa y
Benita, y sus hijos, lo hice solo.Durante su transformación posterior a humano
detalló a los jueces que recordaba todo. Lo que sin lugar a dudas fue
determinante en su sentencia final. "Desde que me convertía en lobo mandaba
sobre mí el animal. Y así veía y sentía como lógico el instinto y el hambre de
carne humana. Cuando volvía a ser yo, a ser hombre, sentía cierta lástima, pero
nada podía hacer”, detalló Romansanta.La conclusión definitiva que muestra el
proceso judicial determinó que Manuel Blanco Romasanta no es un loco, ni
monomaniático, que no hay en su cabeza ni vísceras ni motivo físico que
transforme el equilibrio moral, ni el más mínimo vestigio de haber perdido jamás
la razón, pero sí la bondad. ¿Qué es Manuel Blanco? Sus hechos están en
contradicción con la razón o la moral. Sus sentidos y juicios son despejados y
rectos, conoce lo bueno, lo verdadero y lo justo, actúa por un fin moral
calculado y reflexionado, para tal fin conmina y dispone los medios con
sagacidad, aplomo y tacto; Es un cuerdo que ahuyentó del corazón la
sensibilidad, y los sentimientos de humanidad”.El 6 de abril de 1853 fue
sentenciado a muerte a garrote vil pero en el último instante, un
doctor–hipnólogo francés llamado Philips pide un aplazamiento de la sentencia a
Isabel II, Reina de España. El científico francés creía que era un enfermo de
licantropía y que todo se debía un desorden en su mente y que no podía ser
responsable de sus actos. Aquella apelación le salvó la vida. Isabel II le
perdonó la pena a cadena perpetua el 13 de mayo de 1854.Al final el año 1854, el
supuesto hombre lobo fue condenado a muerte en garrote vil. Traslado de la
sombría cárcel de Allariz a la prisión de Celanova su final continua siendo un
misterio. Aún hoy muchos reniegan de su nombre. Otros sienten un temor especial
al recorrer las solitarias correrías en las noches de plenilunio.¿Cómo, dónde y
cuándo murió Romasanta? Son preguntas que aún hoy nadie ha logrado responder y
quizás sean esas las incógnitas que continúan alimentado su mito y leyenda. Las
hipótesis son parte de nuevas investigaciones, ya que se comenta que es llevado
a la cárcel de Orense, pero no hay referencia alguna de donde se trasladó.
Habría que investigar en los fondos documentales de la cárcel de Orense y
procurar algún rastro de su sentencia pero no hay nada que nos diga que no
cumplió la condena.Para otros murió en la cárcel, vestido de mujer y cobraba
unas monedas por enseñar su rostro a los visitantes. Incluso algunos
investigadores mantienen que se perdió su pista en los calabozos de Celanova
quién sabe sí bajo la protección de la casa real.La ciencia ha intentado dar una
explicación a este tipo de casos desde tiempos inmemoriales. No en vano la
primera descripción referente a licantropía la podemos encontrar en los trabajos
de "Paulus Aeginia" en el siglo VII después de Cristo. "Aquellos que sufren
licantropía salen durante la noche a imitar a los lobos y merodean por los
cementerios hasta el amanecer". Estas personas se pueden reconocer de las
siguientes señales: Son pálidos, de mirada febril, los ojos secos así como la
lengua, de donde no fluye saliva, pero están sedientos y sus piernas presentan
úlceras incurables debido a sus muchas caídas.Para la psiquiatría actual estamos
ante la manifestación de la esquizofrenia, síndrome orgánico cerebral con
psicosis, reacción depresiva psicótica neurosis histérica de tipo disociativo,
psicosis maniaco-depresiva o epilepsia psicomotora. Un segundo grupo lo
formarían los esquizofrénicos y parafrénicos que, incapaces de reprimir el
empuje de sus primera pulsaciones delirantes, llegarían a vivir realmente
paroxismos nocturnos que los harían escapar de sus casas y correr por los
bosques, hasta que el amanecer los encontrara desnudos refugiados en cualquier
escondrijo. El último grupo sería el de los maníacos homicidas, los enfermos
mentales poseídos por una terrible ferocidad, que excitados por su delirio no se
resistirían a llevar a cabo sus sanguinarios instintos. Correrían por la noche
desnudos o incluso cubiertos por una piel de lobo, matando violando o devorando
a sus víctimas.Una enfermedad que ha confundido a muchos investigadores fué la
hiperticrosis. Un trastorno epidérmico que consiste en la presencia de pelo por
todo el cuerpo del paciente, de la que existen dos tipos:-Hipertricosis névicas:
crecimiento exagerado del vello cubriendo grandes zonas de la
piel.-Hipertricosis languinosa: crecimiento del cabello en zonas determinadas
como nariz, frente, pómulos y que fueron etiquetados médicamente bajo los nombre
de caras de perro y caras de mono.
Contan os nosos antepasados, que cando eran pequenos e non se portaban ben
ou se afastaban moito de casa, os seus pais dicíanlles que viría “o Home do
Saco” ou "o sacamantecas" e levaríaos con el e aínda que ninguén coñecía a ese
home, só con mencionalo os nenos sentíanse completamente aterrados, obedecendo
aos maiores, polo temor a que un home monstruoso cun saco enorme a súas lombos
leváseos para sempre e fixéseos desaparecer, para sacarlles as tripas.Hoxe,
sabemos que eses temores infantís realmente tiñan a súa razón de ser, porque ese
conto ten unha parte de lenda e outra parte real e auténtica, xa que en Galicia
e moi cerquita de Xares, houbo un sacamantecas que asasinou a nenos para extraer
dos cadáveres parte da graxa, porque existía unha crenza que dicía que podía
curar algunha doenza grave se si utilizaba como cataplasma sobre a ferida.A
lenda do sacamantecas se popularizou a finais do século XIX e principios do XX,
pola crenza popular de que, tanto as rodas dos carros como as dos muíños e as
máquinas a vapor debían engraxarse moi a miúdo para que funcionasen
perfectamente, creándose o rumor de que o mellor lubricante era a graxa humana
tenra, porque o animal non era tan densa e non causaría o mesmo rendemento, polo
que para satisfacer esta demanda de graxa humana se cría que merodeaban pola rúa
uns homes sinistros, con sacos no ombro, que secuestraban aos nenos e
asasinábanos para vendelos logo a un desollador, que se encargaba de extraer as
mantecas, pagando aos secuestradores unha gran cantidade de diñeiro por cada
neno que traíanlles, estendéndose este mito en España cando se puxeron en marcha
os novos ferrocarrís e comezaron a contabilizarse algunhas desaparicións de
nenos en Barcelona. Pronto correu o rumor de que non era unha casualidade e que
había algúns sacamantecas polas periferia que habían raptado aos nenos, de aí
vén a fama do sacamantecas para asustar ao nenos. Un dos personaxes que foron
denominados como verdadeiros Sacamantecas, chamábase Juan Diaz de Garayo, e
cometeu os seus crimes en Álava durante nove longos anos a finais do século XIX
antes de ser capturado e condenado a morte e o seu alias foille dado por
asasinar a seis mulleres (que son as mortes que se puideron probar), aínda que
créese que houbo moitas máis vítimas, ás que extrangulaba coas súas propias mans
e desagarraba o ventre cun cuchilo de monte, o que lle converte no segundo
asasino en serie español, despois de seu predecesor Manuel Blanco Romasanta, "O
home lobo de Allaríz". Manuel Blanco Romasanta, naceu en Regueiro, na provincia
de Ourense, o 18 de novembro de 1809 e morreu en 1854. Nun principio a partida
de nacemento poñía Manuela, xa que se pensou que era unha nena, ata que aos 6
anos o médico do pobo, sácolles de dúbidas e aconséllolles que lle puxesen
Manuel, confusión que arrastrou durante toda a súa infancia, debido a que na
escola se burlaban del, xa que un ano representaba o papel de María no Belén
escolar e ao ano seguinte o de San José. Tras deixar a escola se pon ao servizo
do seu tío Ramón Romasanta López, que lle insignia a profesión de xastre
tratándoo con amabilidade, educándolle e enseñándole a fabricación de xabóns e
perfumes. Sen embargo, algo chamaba a atención de Manuel e era o feito de que os
días de lúa chea o seu tío desaparecía e volvía co corpo cheo de rasguños e
dentadas, polo que cada vez que o seu sobriño lle preguntaba o porqué desas
feridas, limitábase a contestarlle "É cousa de bruxas", pero a curiosidade de
Manuel, decidiu descubrir cal era o segredo que tanto atenazaba ao seu tío, polo
que esperou o seguinte plenilunio e saíu tras el. Ao cabo dun intre de
internarse no monte observou como entraba nunha cova natural, esperou uns
minutos fóra e ao ver que non ocorría nada, entrou sigilosamente sen facer
ruído, sintiendo horrorizado a presenza dun ser viscoso e frío que desafiaba as
leis da natureza.Despois de abandonar ao seu tío Ramón, Manuel ofrécese como
guía de camiños, xa que o seu coñecemento dos montes era prodixioso, ata que
unha noite de lúa chea, acompañaba a unha muller e ao seu fillo de dezasete
anos, fixeran un descanso para durmir e el se atopaba facendo garda nocturna,
cando multiples pelos agromaron do seu corpo e era capaz de lamberse en sitios
onde un ser humano non podería e para tumbarse a durmir tiña que dar tres voltas
sobre se mesmo. Ese mesmo día asexou a súas victimas cando estaban durmidas e as
despedazó.Era un home fisicamente normal, duns 43 anos, moi baixo posto que
medía 5 pés menos dunha polgada (o que traducido a metros sería 1'37), de cute
morena, ollos castaños claros, pelo e barba negra e abundante e calvo.A súa
fisionomía non resultaba violenta nin repugnante, ao non posuír trazos
característicos, a súa mirada era doce e tímida, podendo virarse feroz e altiva
ou forzadamente serena, o seu temperamento era bilioso e o seu desenvolvemento
corporal manifestábase de forma regular dentro da súa limitada estatura. Ao
parecer gozaba de boa saúde. Entre os carácteres máis destacables, salientan un
resalte non moi considerable da porción escamosa do temporal, así como un ángulo
facial de 82 graos de apertura por efecto do abultamiento dos seos frontais
bastantes pronunciados. O seu óvalo craneal medía 22 pulgadas (50,6 cm.), o
óvalo da cara é de 23, 9 pulgadas (54,9 cm.), a apófise mastoides presentaba un
arco de 9 pulgadas (20,7 cm.) e do arco dentario da fronte iban 6 pulgadas (13,8
cm.).De este estudo se puido realizar un retrato robot do "Home Lobo de
Allariz". Un rostro, realizado ao carbón que mostra a mirada apracible pero
sobrecogedora de quen podería haber sido Manuel Blanco Romasanta.Era unha persoa
sagaz e moi preparada para aquela época, sabia ler e escribir, coñecía mundo,
había percorrido moitas terras e era un home en certa maneira de boa posición.
Dispoñía de algo que hoxe para nós é normal e entón era difícil de ter, unha
mulilla, e nos seus bos tempos un cabalo cos que percorría os camiños, cunha
aparentemente vida normal, chegando a casar e a establecer unha lareira.É un
home que asume un papel mítico propio da cultura tradicional galega, o do home
lobo. Existe o mito do home lobo e el asúmeo e créese home lobo. Pero algo troco
tras quedar viúvo da súa primeira esposa. Desde 1843 a fama de Manuel Blanco
Romasanta se estendeu rapidamente polas terras galegas. Todos os lugareños
sinalábanlle como vendedor de unto ou graxa humana. Así comezou a busca por
parte das autoridades que finalizou coa súa detención en terras toledanas. A súa
fama asasina chegou cando fué acusado polo asasinato o 25 de Agosto de 1843 do
alguacil Vicente Fernández, nas inmediacións de Ponferrada, cando este dirixiuse
a embargarle a súa tenda por unha débeda de 600 reais. Xulgado e condenado en
rebeldía o 10 de Outubro de 1844, escapou da lei e refuxiouse nun pequeno pobo
abandonado chamado Ermida. Alí viviu só xunto ao gando durante meses, quizais un
ano, gestándose a súa lenda e misterio entre as vellas casuchas de lousa e
pedra, desta localidade, da que din que xamais tivo habitantes, que os seus
únicos moradores foron as vacas, coas que conviviu Manuel Blanco Romasanta, o
tempo suficiente e necesario para volver a integrarse e a aparecer en público e
fué en Rebordechao onde volveu a contactar cos veciños, entrando precisamente
polas cociñas, facéndose amigo das mulleres, aínda que xa que logo os homes
dixésenlle que eran un efeminado. Aos poucos foi mesturándose coa poboación de
Rebordechao, desempeñando oficios como cordelero, cedacero, segador e outros
oficios, pero o que máis chama a atención é que tamén fai oficios propios
unicamente das mulleres, como é o de hiladora ou tejedora.Asentado nesta vila
comezou un rosario de brutais asasinatos nos bosques de Redondela e Argostios,
sumando en total nove vítimas, mulleres e nenos, aos que tirou a vida sen
piedade, alongando o seu perverso xogo mortal durante anos e escapando da
xustiza unha e outra vez, utilizando todo tipo de estratexias, ata que o 2 de
xuño de 1852 foi capturado na pedanía de Nombela, partido xudicial de Escalona,
na provincia de Toledo.A finais de 1851 remata eses tráficos cinco anos, facendo
desaparecer aos seus nove vítimas. Inmediatamente despois, aos poucos meses,
empeza ha urdir seu huída, pero non o consegue ata febreiro de 1852, a través
dun pasaporte falso a nome de Antonio Gómez, natural de Nogueira, pero uns meses
despois, de marzo a xuño, uns segadores recoñecen ao que di ser de profesión
cedacero e de identidade Antonio Gómez, veciño de Monte de Ramos, comparecen
diante do alcalde e dinlle que ese home é Manuel Blanco Romasanta. O alcalde ao
principio o dúbida, pero ao final prodúcese a detención e é levado a Verin onde
confesa que produto dun maleficio que lle fai virarse lobo, declara que é un
lobo e asasinou a esas nove persoas” Encarcerado na localidade de Allariz,
Manuel Blanco Romasanta acabou converténdose no protagonista dun xuízo
histórico. A causa Nº 1778, tomo 36 dos xulgados de Allariz baixo o
encabezamento "Causa contra o Home Lobo".Un litixio e unha sentencia que xamais
se volveu a repetir na historia das leis españolas. Cinco tomos, con máis de
2000 páxinas, que se atopan custodiados no Arquivo do Reino de Galicia na Coruña
e en cuxas portadas aparece o epígrafe "Licantropía".É un proceso que se
tramitou diante da Audiencia Territorial da Coruña no ano 1852. A causa fué
iniciada como consecuencia dunha denuncia que se presentou curiosamente, na
cidade toledana de Escalona. Dicían que esta persoa levaba con mentiras e
enganos a mulleres e nenos con el, despois matábaos, sacáballes o sebo ou o unto
e vendíao, con excesivo lucro.Son manuscritos que aínda estremecen a quen
consúltaos e neles atopamos as declaracións de testemuñas e médicos, ademais da
horrible maldición da que Romasanta confesou ser vítima. Un sortilexio dunha
bruxa que lle para transformase en lobo durante as noites de lúa chea, asasinar
e esgazar corpos humanos nos escuros bosques diante da ancestral chamada do
sangue.“A primeira vez que me transforme –afirmou Romasanta como se pode ler en
cartapacio do sumario onde quedou escrita da declaración do galego– foi na
montaña de Couso. Me atopei con dous lobos grandes con aspecto feroz. De pronto,
caín ao chan, comecei a sentir convulsións, me revolqué tres veces sen control e
aos poucos segundos eu mesmo era un lobo. Estiven cinco días merodeando cos
outros dous, ata que volvín a recuperar o meu corpo. O que vostede ve agora,
señor xuíz. Os outros dous lobos que viñan comigo e que eu cría que tamén eran
lobos, cambiáronse a forma humana. Eran dous valencianos, Antonio e Genaro e
tamén sufrían unha maldición como a miña. Durante moito tempo saín como lobo con
Antonio e con Genaro, atacamos e xantámonos a varias persoas porque tiñamos
fame”.Durante o longo litixio, Romasanta confesou trece crimes cometidos baixo o
influxo dunha maldición. As súas vítimas foron:Manuela García, de 47 anos de
idade, e a súa filla Petra, de 15 anos, que foron asasinadas na Sierra de Mamede
mentres viaxaban a Santander con Romasanta.Benita García Blanco, de 34 anos de
idade, e o seu fillo Francisco, de 10 anos, que foron asasinados en Corgo de
Boi, durante outra viaxe a terras cantabras.Antonia Rua, de 37 anos de idade, e
a súa filla Peregrina, que perderon a vida mentres se trasladaban a Ourense no
bosque de As Gorvias.José Pazos, de 21 anos de idade, que correu a mesma sorte
que os anteriores ao desprazarse a casa duns familiares en As Gorvias.Josefa
García, nai de José Pazos, que tamén foi asasinada no mesmo lugar que o seu
primoxénito.María Dolores, de 12 anos de idade, que foi asasinada e despedazada
nos bosques da Redondela.Aínda que hoxe, aínda se atopan lagoas sobre a
realidade do embrujamiento e incluso de que el fose o autor de todas as mortes,
por que soamente se atoparon os ósos dunha das súas vítimas.Ao principio di que
fué unha maldición pero non deixa de ser curioso que unha vez trasladado cambia
a súa declaración e afirma que o que sofre non é unha maldición senón unha
doenza.Visitou xunto ás fiscais os lugares onde producíranse os asasinatos,
narrou con todo tipo de detalles como esgazaba a carne das súas vítimas, como
vagabundeaba pola Sierra de Mamede ata que transcorridos oito días, o maleficio
remitía e transformábase novamente en humano. Eu cheguei (manifestou Romasanta)
a manter a forma de lobo ata oito días seguidos, aínda que normalmente non
pasaba de dous ou catro. Antonio, sen embargo, chegou a mantela dez días e
Genaro ata quince, aínda que o normal eran catro ou cinco días. Con eles matei e
xantei varias persoas, aínda que algunhas como Josefa e Benita, e os seus
fillos, fíxeno só.Durante a súa transformación posterior a humano detallou aos
xuíces que lembraba todo. O que sen lugar a dúbidas foi determinante na súa
sentencia final. "Desde que me convertía en lobo mandaba sobre min o animal. E
así vía e sentía como lóxico o instinto e o fame de carne humana. Cando volvía a
ser eu, a ser home, sentía certa mágoa, pero nada podía facer”, detallou
Romansanta.A conclusión definitiva que mostra o proceso xudicial determinou que
Manuel Blanco Romasanta non é un tolo, nin monomaniático, que non hai no seu
corpo nin vísceras nin motivo físico que transforme o equilibrio moral, nin o
máis mínimo vestixio de haber perdido xamais la razón, pero si a bondade. Que é
Manuel Blanco? Os seus feitos están en contradición coa razón ou a moral. Os
seus sentidos e xuízos son despexados e rectos, coñece o bo, o verdadeiro e o
xusto, actúa por un fin moral calculado e reflexionado, para tal fin conmina e
dispón os medios con sagacidad, apromo e tacto; É un cordo que escorrentou do
corazón a sensibilidade, e os sentimentos de humanidade”.O 6 de abril de 1853
foi sentenciado a morte a garrote vil pero no último instante, un
doutor–hipnólogo francés chamado Philips pide un aprazamento da sentencia a
Isabel II, Raíña de España. O científico francés cría que era un doente de
licantropía e que todo se debía unha desorde na súa mente e que non podía ser
responsable dos seus actos. Aquela apelación lle salvou a vida. Isabel II
perdooulle a pena a cadea perpetua o 13 de maio de 1854.Ao final o ano 1854, o
suposto home lobo foi condenado a morte en garrote vil. Traslado da sombría
cárcere de Allariz á prisión celanovés o seu final continua sendo un misterio.
Aínda hoxe moitos renegan do seu nome. Outros senten un temor especial ao
percorrer as solitarias correrías nas noites de plenilunio.Como, onde e cando
morreu Romasanta? Son preguntas que aínda hoxe ninguén logrou responder e
quizais sexan esas as incógnitas que continúan alimentado o seu mito e lenda. As
hipóteses son parte de novas investigacións, xa que se comenta que é levado ao
cárcere de Ourense, pero non hai referencia algunha de onde trasladouse. Habería
que investigar nos fondos documentais do cárcere de Ourense e procurar algún
rastro da súa sentencia pero non hai nada que nos diga que non cumpriu a
condena.Para outros morreu no cárcere, vestido de muller e cobraba unhas moedas
por ensinar o seu rostro aos visitantes. Incluso algúns investigadores manteñen
que se perdeu a súa pista nos calabozos celanovés quen sabe si baixo a
protección da casa real.A ciencia intentou dar unha explicación a este tipo de
casos desde tempos inmemoriais. Non en van a primeira descrición referente a
licantropía podémola atopar nos traballos de "Paulus Aeginia" no século VII
despois de Cristo. "Aqueles que sofren licantropía saen durante a noite a imitar
aos lobos e merodean polos cemiterios ata o amencer". Estas persoas se poden
recoñecer das seguintes sinais: Son pálidos, de mirada febril, os ollos secos
así como a lingua, de onde non flúe saliva, pero están sedentos e súas perras
presentan úlceras incurables debido ás súas moitas caídas.Para a psiquiatría
actual estamos diante da manifestación da esquizofrenia, síndrome orgánico
cerebral con psicoses, reacción depresiva psicótica neuroses histérica de tipo
disociativo, psicoses maniaco-depresiva ou epilepsia psicomotora. Un segundo
grupo formaríano os esquizofrénicos e parafrénicos que, incapaces de reprimir o
pulo das súas primeira pulsacións delirantes, chegarían a vivir realmente
paroxismos nocturnos que faríanos escapar de súas casas e correr polos bosques,
ata que o amencer os atopase espidos refuxiados en calquera escondedoiro. O
último grupo sería o dos maníacos homicidas, os doentes mentais posuídos por
unha terrible ferocidad, que excitados polo seu delirio non se resistirían a
levar a cabo os seus sanguinarios instintos. Correrían pola noite espidos ou
incluso cubertos por unha pel de lobo, matando violando ou devorando ás súas
vítimas.Unha doenza que confundiu a moitos investigadores fué a hiperticrosis.
Un trastorno epidérmico que consiste na presenza de pelo por todo o corpo do
paciente, da que existen dous tipos:-Hipertricosis névicas: crecemento esaxerado
do vello cubrindo grandes zonas da pel.-Hipertricosis languinosa: crecemento do
cabelo en zonas determinadas como nariz, fronte, pómulos e que foron etiquetados
medicamente baixo noméeos de caras de can e caras de mono.
Comptent nos
ancêtres, qui quand ils étaient petits et ils n'étaient pas portés ou ou
s'éloignaient beaucoup de maison, ses pères leur disaient que viendrait "l'Homme
de la Couche" ou "le sacamantecas" et il les porterait avec lui et bien que
personne ne connaissait à cet homme, de le mentionner seulement par les enfants
se sentaient complètement terrorisés, en obéissant à au plus grands, par la
crainte qu'un homme monstrueux avec une couche énorme à ses dos les porte pour
toujours et il les fasse disparaître, pour leur sortir les boyaux Aujourd'hui,
nous savons que ces craintes infantiles avaient réellement leur raison de de
être, parce que cette histoire a une partie de légende et une autre partie
réelle et authentique a ese hombre, solo con mencionarlo los niños se senti'an
completamente aterrorizados, obedeciendo a los mayores, por el temor a que un
hombre monstruoso con un saco enorme a sus espaldas los llevase para siempre y
los hiciera desaparecer, para sacarles las tripas. Hoy, sabemos que esos temores
infantiles realmente teni'an su razo'n de ser, porque ese cuento tiene una parte
de leyenda y otra parte real y aute'ntica, ya que en Galicia y muy cerquita de
Xares, hubo un sacamantecas qui a assassiné à des enfants pour extraire des
cadavres part de la matière grasse, parce qu'il existait une croyance qui disait
qu'elle pouvait traiter une certaine maladie grave si on utilisait comme
cataplasma sur la blessure la légende du sacamantecas a été popularisée à la fin
du siècle XIX et débuts de du XX, par la croyance populaire que, tant les roues
des voitures comme celles des moulins et les machines à vapeur devaient souvent
être lubrifiés très pour que fonctionnent parfaitement, en créant le bruit que
le meilleur lubrifiant était la matière grasse humaine tierna, parce que
l'animale n'était pas tellement dense et il ne causerait pas le même rendement,
ce pourquoi pour satisfaire cette demande de tecas se popularizo'a finales del
siglo XIX y principios del XX, por la creencia popular de que, tanto las ruedas
de los carros como las de los molinos y las ma'quinas a vapor debi'an engrasarse
muy a menudo para que funcionasen perfectamente, crea'ndose el rumor de que el
mejor lubricante era la grasa humana tierna, porque la animal no era tan densa y
no causari'a el mismo rendimiento, por lo que para satisfacer esta demanda de
grasa humana se crei'a que merodeaban par la rue des hommes sinistres, avec des
couches dans l'épaule, que kidnappaient aux enfants et les assassinaient pour
les vendre ensuite un desollador, qui se chargeait d'extraire les beurres, en
payant aux pirates une grande quantité d'argent par chaque enfant que leur
apportaient, en étendant ce mythe en Espagne quand on a mis en marche les
nouveaux chemins de fer et ont commencé à être comptabilisées quelques
disparitions d'enfants à Barcelone. A couru tôt le bruit qu'il n'était pas une
occasion et qu'il y avait certains des sacamantecas par les alentours qui
avaient raptado aux enfants, de là vient la renommée du sacamantecas pour
alarmer à à lui des enfants. Un des personnages qu'ils ont été appelés comme
vrais Sacamantecas, on appelait Juan Diaz de Garayo, et il a commis ses crimes
en Alava pendant neuf longues années à la fin du siècle XIX avant d'être capturé
et être condamné à décès et son je surnomme on a donné pour assassiner à six
femmes (que ce sont les décès qui ont pu être prouvés), bien qu'on croie qu'il y
a eu beaucoup davantage de victimes, à auxquelles extrangulaba avec ses mains
propres et desagarraba le ventre avec un cuchilo de montagne, ce qui la
transforme le second assassin en série espagnol, après son prédécesseur Manuel
Blanco Romasanta, "l'homme loup d'Allaríz". Manuel Blanco Romasanta, est né en
Regueiro, dans la province d'Ourense, le 18 novembre de de 1809 et est mort dans
1854. En principe le départ de naissance mettait Manuela, puisqu'on a pensé que
c'était un enfant, jusqu'à ce qu'aux 6 années le médecin de du peuple, d'elles
couche de doutes et je conseille que lui mettent Manuel, confusion qui a
entraîné pendant toute son enfance, du au fait que dans l'école ils se
trompaient de de lui, puisqu'une année représentait le rôle de María à Bethléem
scolaire et à l'année suivante celui de San José. Après avoir laissé l'école il
est mis au service de son oncle Ramón Romasanta López, que lui enseigne la
profession de tailleur en le traitant avec amabilité, en l'instruisant et en lui
enseignant la fabrication savons et parfums. Toutefois, quelque chose attirait
l'attention Manuel et il était le fait que les jours de lune il remplit son
oncle il disparaissait et retournait avec le corps plein de rasguños et
mordiscos, ce pourquoi chaque fois que son neveu le demandait le parce que de
ces blessures, il se limitait à lui répondre "il Est chose de sorcières", mais
la curiosité Manuel, a décidé de découvrir quel était le secret qui atenazaba
tant à son oncle, ce pourquoi il a attendu la pleine lune suivante et est sorti
après lui. Au bout d'un instant d'être interné dans la montagne il a observé
comme il entrait dans une grotte naturelle, il ait dehors attendu des minutes et
en voyant que ne se produisait rien, il est sigilosamente entré sans faire
bruit, en sentant horrifié la présence d'un être visqueux et froid qui défiait
les lois de la nature Après avoir abandonné à son oncle Ramón, Manuel s'offre
comme guide de chemins, puisque sa connaissance des montagnes était prodigieuse,
jusqu'à ce qu'une nuit de lune pleine, accompagne à une femme et son fils de
dix-sept années, avaient fait un repos pour dormir et lui garde se trouvait en
rendant nocturne, quand de multiples cheveux ont poussé de leur corps y homme ne
pourrait pas et pour être renversé dormir il devait donner trois retours sur
lui-même. Ce même jour a guetté à ses victimes quand elles étaient dormies et il
les a cassées c'Était un homme physiquement normal, de quelque 43 années, très
sous puisque mesurait 5 pieds moins d'un pouce (ce qui est qui traduit à des
mètres serait 1´37), de tez nègre, yeux marronniers clairs, des cheveux et de la
barbe noire et abondante et chauve Son fisonomía ne s'avéraient pas violente ni
répugnante, n'ayant pas possédé de traits caractéristiques, son regard était
doux et timide, en pouvant retourner se féroce et hautainement ou forzadamente
sérénade, son tempérament était bilioso et son développement corporel se
manifestait de manière régulière dans sa stature limitée. Apparemment il
jouissait de bonne santé. Entre les caractères les plus remarquables, soulignent
un rebond non très considérable de la portion floconneuse du temps, ainsi qu'un
angle facial de 82 degrés d'ouverture sous l'effet de l'abultamiento des seins
frontaux beaucoup prononcés. Son ovale crânien mesurait 22 pouces (50.6 cm),
l'ovale de la face est de 23,.9 pouces (54.9 cm), l'apophyse mastoides
présentait un arc de 9 pouces (20.7 cm.) et de l'arc dentaire de l'avant
allaient 6 pouces (13.8 cm.).De cette étude on a pu effectuer une image robot
"de l'Homme Loup d'Allariz". Une face, effectuée au carboncillo qui montre le
regard calme mais sobrecogedora de de qui pourrait avoir été Manuel Blanco
Romasanta. Était une personne sagace et très préparée pour cette époque, sage à
lire et écrire, il connaissait monde, il avait parcouru beaucoup de terres et
était un homme dans une certaine manière de bonne position. Il disposait de de
quelque chose qui nous arrête aujourd'hui est normal et alors était difficile à
avoir, une mulilla, et en ses bons temps un cheval avec lesquels parcourait les
chemins, avec apparentement une vie normale, en arrivant à se marier et établir
une maison Est un homme qui assume un rôle mythique propre de la culture
traditionnelle galicienne, celui de l'homme loup. Il existe le mythe de l'homme
loup et il l'assume et on crée homme loup. Mais quelque chose je change après
avoir été veuf de son premier conjoint. Depuis les 1843 les renommées Manuel
Blanco Romasanta il a été rapidement étendu par les terres galiciennes. Toute la
lugareños l'indiquaient comme vendeur graisse ou matière grasse humaine. A ainsi
commencé la recherche par les autorités qui a fini avec sa détention dans des
terres toledanas. Sa renommée assassine est arrivée quand elle a été accusé par
le meurtre le 25 août de de 1843 du gendarme Vicente Fernández, dans les
alentours de Ponferrada, quand celui-ci a été dirigé à lui gêner son magasin par
une dette de 600 de réels. Cour et condamné dans rebeldía le 10 octobre de de
1844, a échappé de la loi et il a été abrité dans un petit peuple abandonné
appelé Ermida. Là a vécu peut-être seulement avec le bétail pendant des mois,
une année, en se développant sa légende et mystère entre les vieilles casuchas
ardoise et pierre, de cette localité, dont ils disent qu'il a jamais eu des
habitants, que ses uniques moradores ont étés les vaches, avec lesquelles a
coexisté Manuel Blanco Romasanta, le temps suffisant et nécessaire pour à
intégrer et apparaître à nouveau en public et il a été en Rebordechao où il a
contacté à nouveau avec les voisins, en entrant précisément par les cuisines, en
se faisant ami des femmes, même si pour cela les hommes lui disaient qu'ils
étaient afeminado. Peu à peu il s'est mélangé avec la population de Rebordechao,
en effectuant des offices comme cordier, cedacero, faucheur et d'autres offices,
mais ce que davantage de flamme l'attention est qu'elle fait aussi des offices
propres uniquement des femmes, comme c'est celui de fileur ou tisseur Affirmé
dans ce peuple a commencé un rosaire de meurtres brutaux dans les forêts
Redondela et d'Argostios, en ajoutant en total neuf victimes, femmes et enfants,
à auxquels il a enlevé la vie sans piété, en élargissant son jeu mortel pervers
pendant des années et en échappant de la justice maintes et maintes fois, en
utilisant tout type de stratégies, jusqu'à ce que le 2 juin de de 1852 il ait
été capturé dans le district des extrémités de de 1851 achève ces cinq années
tragiques, en faisant disparaître à ses neuf victimes. Immédiatement ensuite, le
à quelques mois, commence HA à lancer sa fuite, mais ne l'obtient pas jusqu'à
février de de 1852, à travers un faux passeport à nom Antonio Gómez, naturel de
Nogueira, mais quelques mois ensuite, de mars à juin, des moissonneuses
reconnaissent à auquel il dit de être de profession cedacero et d'identité
Antonio Gómez, voisin de Montagne de Branches, comparaissent devant le maire et
ils lui disent que cet homme est Manuel Blanco Romasanta. Le maire au principe
de le doute, mais à la fin la détention se produit et il est porté à Verin où il
admet que produit d'un maléfice qui lui fait retourner se loup, déclare qu'il
est un loup et il a assassiné à ces neuf personnes "il A été emprisonné dans la
localité d'Allariz, Manuel Blanco Romasanta a fini en se transformant le
protagoniste d'un jugement historique. La cause Nº 1778, volume 36 des cours
d'Allariz sous celui dirigé "Cause contre l'Homme Lobo". un litige et une
sentence qui jamais a été répétée à nouveau dans l'histoire des lois espagnoles.
Cinq volumes, avec plus de 2000 pages, qu'ils sont gardés dans les Archives du
Royaume de la Galice à La Corogne et dans les portails duquel apparaît l'alinéa
"Licantropía". Est un processus qui a été traité devant l'Audition Territoriale
de La Corogne durant l'année 1852. La cause a été entamée à la suite d'une
dénonciation qui s'est curieusement présentée, dans la ville toledana de
Échalotte. Ils disaient que cette personne portait avec des mensonges et des
tromperies à des femmes et à des enfants avec lui, ensuite elle les tuait, il
leur sortait le suif ou la graisse et le vendait, avec un profit excessif ils
Sont manuscrits qui agitent encore que la consultation et en ces derniers nous
trouvons les déclarations témoins et médecins, outre la malédiction horrible
dont Romasanta a admis être victime. Un sortilège d'une sorcier qui vers le
transformerait en loup pendant les nuits de lune pleine, assassiner et déchirer
des corps humains dans les forêts foncées devant l'appel ancestral de la
sangre."La première fois qui me transforme - elle a affirmé Romasanta comme il
peut se lire dans legajo du résumé où elle a été écrite de la déclaration du
galicien - a été dans la montagne de Couso. Je me suis trouvé avec deux grands
loups avec aspect féroce. De, je me suis tombé tôt au sol, j'ai commencé à
sentir des convulsions, je me suis vautré trois fois sans contrôle et à aux peu
second il était un loup. Cinq jours j'ai maraudé avec les autres deux, jusqu'à
ce que j'ai récupéré à nouveau mon corps. Celui que vous voyez maintenant,
Monsieur le juge. Les autres deux loups qui venaient avec moi et qui je croyais
qu'ils étaient aussi des loups, ont été changés à manière humaine. Ils étaient
deux de Valence, Antonio et Genaro et souffraient aussi une malédiction comme la
mien. Pendant beaucoup de temps je suis sorti comme loup avec Antonio et avec
Genaro, nous attaquons et nous nous sommes mangés à plusieurs personnes parce
que nous avions hambre". Pendant le long litige, Romasanta a admis treize crimes
commis sous l'influence d'une malédiction. Ses victimes fueron:Manuela García,
de 47 années d'âge, et sa fille Petra, de 15 années, qu'ils ont été assassinés
dans la Montagne de Mamede entretemps voyageaient à Santander avec Romasanta.
Benita García Blanc, de 34 années d'âge, et son fils Francisco, de 10 années,
qui ont été assassiné en Corgo de Boi, pendant un autre voyage à des terres
cantabras. Antonia Rua, de 37 années d'âge, et sa fille Pèlerin, qui ont perdu
la vie tandis qu'elles étaient transférés à Orense dans la forêt d'As Gorvias.
José Pazos, de 21 années d'âge, qui a couru la même chance que ceux précédents
en se déplaçant à maison des parents dans son aîné María Douleurs, de 12 années
d'âge, qui a été assassiné et a été cassé dans les forêts de A Redondela. Bien
qu'aujourd'hui, on trouve encore des lacunes sur la réalité de l'embrujamiento
et même dont il était l'auteur de tous les décès, par lesquels on a seulement
trouvé les os de d'une de leurs victimes A le principe dit que ça a été une
malédiction mais ne cesse pas d'être curieux qu'une fois transféré il change sa
déclaration et il affirme que ce qui souffre n'est pas une malédiction mais une
maladie A visité avec les trésoriers les lieux où s'étaient produits les
meurtres, il a raconté avec tout type de détails comme il déchirait la viande de
ses victimes, passés huit jours, le maléfice remettait et il était récemment
transformé en homme. Je suis arrivée (il a manifesté Romasanta) maintenir la
forme de loup jusqu'à huit jours rapprochés, bien qu'il ne passe normalement pas
de de deux ou quatre. Antonio est arrivé, toutefois, à être maintenu dix par
jours et Genaro jusqu'à quinze, bien que ce qui est normal soient quatre ou cinq
jours. Avec eux j'ai tué et ai mangé plusieurs personnes, bien que certaines
comme Josefa et Benita, et ses fils, l'aie fait seulement Pendant sa
transformation postérieure à homme a détaillé aux juges que rappelait tout. Ce
qui sans aucun doute a été déterminant dans sa sentence finale. "Depuis qu'il me
transformait en loup il envoyait sur moi l'animal. Et il voyait ainsi et sentait
comme logique l'instinct et la faim de viande humaine. Quand j'était à nouveau,
être homme, je sentais une certaine pitié, mais rien pouvait faire ", a détaillé
Romansanta. la conclusion définitive qui montre le processus judiciaire a
déterminé que Manuel Blanco Romasanta qui n'est un fou, ni monomaniático, il n'y
a pas dans sa tête ni vísceras ni motif physique qui transforme l'équilibre
moral, ni le vestige plus minimal d'avoir jamais perdu la raison, mais de bien
la bonté. Quel est Manuel Blanco ? Ses faits sont en contradiction avec la
raison ou la morale. Ses sens et jugements sont dégagés et rectums, connaît bon
ce qui est, ce qui est vrai et ce qui est juste, agit par une fin morale
calculée et indiquée, pour une telle fin conmina et dispose les moyens avec
sagacidad, sérieux et tact ; C'est un prudent qui a chassé du coeur la
sensibilité, et les sentiments de humanidad". le 6 avril de de 1853 a été
condamnés à décès à garrote vil mais dans le dernier moment, un français appelé
doctor-hipnólogo Philips demande un ajournement de la sentence à Isabel II,
Reine de l'Espagne. Le scientifique français croyait qu'il était un patient de
licantropía et que tout on devait un désordre dans son esprit et qu'il ne
pouvait pas être responsable de ses actes. Cet appel lui a sauvé la vie. Isabel
II le a pardonné la peine à chaîne perpétuelle le 13 mai de 1854.Al final
l'année 1854, le supposé homme loup a été condamné à décès dans garrote vil.
Transfert de la sombre prison d'Allariz à la prison de Celanova sa fin continue
en étant un mystère. Encore aujourd'hui beaucoup reniegan de leur nom. Autres
ils consignent une crainte spéciale en parcourant ce qui est isolées tu courrais
dans les nuits de pleine lune. Comment, où et quand est mort Romasanta ? Ils
sont des questions qu'encore aujourd'hui personne n'a obtenu répondre et
peut-être ils soient celles-là les inconnues qui continúan nourri son mythe et
légende. Les hypothèses font partie de nouvelles recherches, puisqu'on commente
qu'il est porté à la prison d'Orense, mais il n'y a pas aucune référence d'où il
a été transféré. Il faut faire des recherches dans les fonds documentaires de la
prison d'Orense et procurer une certaine trace de sa sentence mais il n'y a rien
qui nous dit qu'il n'a pas accompli la phrase Pour d'autres il est mort dans la
prison, habillé de femme et percevait des monnaies pour enseigner leur face aux
visiteurs. Y compris quelques chercheurs ils maintiennent qu'on a perdu sa piste
dans ce qui est calabozos de Celanova qui sait en effet sous la protection de la
maison réelle la science a essayé de donner une explication à ce type de cas
depuis très longtemps. Non en vain la première description relative à
licantropía nous pouvons la trouver dans les travaux "de Paulus Aeginia" dans le
siècle VII après le Christ. "Ceux qui souffrent licantropía salent pendant la
nuit à imiter aux loups et maraudent par les cimetières jusqu'au lever du jour".
Ces personnes peuvent être reconnues des signaux suivants : Sont pâles, de
regard fébrile, les yeux secs ainsi que la langue, de d'où il ne coule pas
saliva, mais sont assoiffés et ses jambes présentent des ulcères incurables
étant donné ses beaucoup de chutes Pour la psychiatrie actuelle sommes devant la
manifestation l'esquizofrenia, le syndrome organique cérébral avec psychose, la
réaction dépressive psicótica neurosis hystérique de type dissociatif, psychose
maniaco-depresiva ou épilepsie psychomotrice. Un second groupe serait formé ce
qui est schizophrènes et parafrénicos que, incapables de réprimer l'impulsion de
leurs premières pulsations délirantes, ils arriveraient réellement à vivre des
paroxismos nocturnes qui les feraient échapper de leurs maisons et courir par
les forêts, jusqu'à ce que le lever du jour soit trouvé par réfugiés nus dans
toute cachette. Le dernier groupe serait celui de de ce qui est maníacos
homicidas, les patients mentaux possédés par une férocité terrible, qu'excités
par sa délire on ne résisterait pas mener à bien ses instincts sanguinaires. Ils
courraient le soir nus ou y compris des couvertures par une peau de loup, en
tuant en violant ou en dévorant à ses victimes une maladie qui a confondu à
beaucoup de chercheurs ça a été la hiperticrosis. Un bouleversement épidermique
qui consiste la présence de cheveux par tout le corps du patient, dont il existe
deux tipos:-Hipertricosis névicas : croissance exagéré du duvet en couvrant de
grandes zones de la piel.-Hipertricosis languinosa : croissance des cheveux dans
des zones déterminées comme nez, avant, pómulos et qui ont été médicalement
étiqueté sous le nom de faces chien et faces de singe. www.youtube-nocookie.com/v/1Maz4TiWl_4&hl=es_ES&fs=1&border=1">
www.youtube-nocookie.com/v/kj-sLDs2ih8&hl=es_ES&fs=1&border=1">
www.youtube-nocookie.com/v/shvfuFrraE0&hl=es_ES&fs=1&border=1">
www.youtube-nocookie.com/v/a_kMr2x8F60&hl=es_ES&fs=1?border=1">